Peets (Eredi)Visie 28-05-2021:

Het seizoen is ten einde. Voor Feyenoord, Sparta, Excelsior en FC Dordrecht althans. We maken de balans op.

 

De play-offs zijn gespeeld, Feyenoord kan het volgende seizoen Europa in. In de Eredivisie zijn ze op de 5de plek geëindigd. Dick’s klus is geklaard. Jammer alleen dat wat hem ooit wel met PSV lukte, hem nu niet is gegund met de Rotterdammers van ‘Zuid’. Geen kampioenschap. Was ook niet te verwachten natuurlijk. Dat voor mogelijk houden zou, voor dit jaar althans, onrealistisch zijn. Daarvoor moest Advocaat’s selectie van veel te ver terugkomen. Maar het blijft jammer. We gaan zien wat Arne Slot komend seizoen kan bewerkstelligen.

 

Voor Sparta is het best een goed seizoen geworden. Henkie Fraser heeft het allemaal goed op de rails gekregen met een keurige 8ste plaats op de ranglijst als resultaat. Benieuwd wat er nog meer in het vat zit voor de Kasteelbewoners. Top 5 misschien? Een plek wat de play-offs voor Europees voetbal kan betekenen? We gaan het zien. Ik kan mij in ieder geval indenken dat het vertrouwen in de voormalig Feyenoord en Sparta-speler groot is, dus voorlopig zit hij op z’n plek bij de oudste prof-club van Nederland. Ondanks dat er van verschillende kanten geluiden komen dat de noeste, spijkerharde verdediger van weleer perfect geschikt zou zijn als hoofdtrainer in de Kuip. Maar ja, die vacature is dus ingevuld. Misschien iets voor de niet al te verre toekomst. Ik zou het van harte toejuichen.

 

De ‘club van oud papier’, gezeteld in het mooie Kralingen (Rotterdam-Oost) is het seizoen niet slecht maar ook niet echt goed afgelopen. Misschien mocht je op voorhand ook niet meer verwachten van Excelsior, maar het blijft jammer dat de club die nog niet zo heel lang geleden niet onaardig in de Eredivisie acteerde nu genoegen moet nemen met een troosteloze 9de plek in de KeukenKampioen-divisie. Trouwens, kan er in godsnaam geen andere hoofdsponsor worden gezocht voor komend seizoen betreffende die eerste divisie? Dit is toch van een lelijkheid, deze naam. Ik pleit ervoor! En laten we hopen dat de Kralingers echt beter gaan presteren in jaargang 2021-2022. Dat zou zoveel leuker zijn voor de uitstraling van Rotterdam als dé voetbalstad van ons land.

 

In Dordrecht is het helemaal kommer en kwel. Het lijkt de plaatselijke FC, die al sinds jaar en dag aan de Krommedijk speelt, maar niet te lukken om hogerop te komen. Al jaren bengelt de groep onderaan de tweede bv-afdeling zonder enig perspectief op beter. Geen uitzicht op werkelijke vooruitgang. Wat kan het tij keren? Een stevige financiële injectie van een rijke ‘suikeroom’ uit verre landen? Of van een kapitaalkrachtige vaderlandse ondernemer? Zou dat de club er weer bovenop helpen? Het is van harte te hopen.

 

En kunnen de clubs komend seizoen weer meer supporters verwelkomen in hun stadion? Zullen de covid-maatregelen dan dermate versoepeld worden dat er weer volop gejuicht kan gaan worden voor een mooi doelpunt of fraaie actie? Het zal een keer tijd worden toch? Maar het lijkt erop dat een uitverkochte Kuip of Kasteel nog een utopie blijft. En wat te denken van het amateur-voetbal in deze? Ook aan die kant wil men weer hun trouwe fans kunnen verwelkomen zo langzamerhand. Dus wat zal het beleid worden van onze regering? Zal er lef worden getoond om weer terug te keren naar een enigszins normale situatie of blijft men daar in Den Haag knel zitten in een verkramping van bangigheid? In een destructieve, niet progressieve angst-psychose? We kunnen gaan gissen maar dat zet geen zoden aan de (Kromme)dijk. Er rest ons alleen rustig af te wachten.

 

En met deze woorden besluit ik mijn laatste column van dit seizoen. Ik wens één ieder nog een hopelijk warme en fijne (sport)zomer.

 

Tot een volgende keer! 

Peets (Eredi)Visie 15-05-2021:

En toen was daar weer de zoveelste editie van Feyenoord-Ajax. En weer lieten de Rotterdammers van ‘Zuid’ het afweten. Toegegeven, verliezen is geen schande maar om opnieuw je door ‘020’ als D-pupillen te laten wegzetten in de eigen Kuip voelt tegen de aartsrivaal toch weer als een blamage. Je had nog iets van glans kunnen brengen aan een verder verloren seizoen. Het was het team van Dick Advocaat niet gegund. Maar ja, de zogeheten gun-factor moet je ook gewoon afdwingen.

 

En dat is de eerste Nederlandse Europa-cup 1, Wereldbeker en Uefa-cupwinnaar bij lange na niet gelukt. Daarvoor was het spel vaak veel te kleurloos, kansloos en niet bevlogen genoeg. Kijk, zo’n uitschieter als in januari 2019 (6-2, weet u nog?) kan en mag je niet steeds opnieuw verwachten maar iets meer uitstralen dat je geloof hebt in eigen kunnen zou de verstokte die-hard supporter toch wel verdienen. En is dat dan de angel van Feyenoord dit seizoen? Dat propvolle stadion met normaal zo’n 50.000 fanatieke fans? Die zo geroemde ‘twaalfde man’? Ik zeg, complete larie! Elke club heeft ’t dit seizoen zonder zijn hondstrouwe aanhang moeten doen. Dus zijn ze allemaal in het nadeel, als je het zo bekijkt. Ja maar, is de algemene consensus, die van Feyenoord, hun aanhang, is gewoon buitengewoon. En oké, daar wil ik in meegaan maar dan zeg je tegelijkertijd dat dit Feyenoord zonder supporters niet zo heel veel voorstelt. Toch?

 

En misschien moeten we dan ook gewoon eerlijk zijn en toegeven dat dat waarschijnlijk de waarheid is. Want het team bestaat weliswaar uit noeste werkers zoals Jens Toornstra maar als je spelers als bijvoorbeeld Luis Sinisterra als de hoop ziet voor de toekomst dan is die visie wel erg kortzichtig. De Colombiaanse linksbuiten is een aardige speler maar ook niet meer als dat. Bij illustere voorgangers als Regi Blinker, Pierre Vermeulen of Jörgen Christensen delft hij toch echt zwaar het onderspit. Om over legende Coen Moulijn, ooit verkozen als grootste speler uit geschiedenis met Willem van Hanegem als goede tweede (in een andere gelijktijdige verkiezing waren die posities overigens omgedraaid), al helemaal niet te spreken! En tot overmaat van ramp werd Steven Berghuis dan regelmatig uitverkozen tot Feyenoord’s beste van desbetreffende speelronde. Begrijp mij niet verkeerd, Berghuis is zeker een goede voetballer maar als je zo’n speler tot je beste moet rekenen dat is het uiterst pover gesteld met de kwaliteit van je verdere selectie.

 

Ter voorbeeld: begin jaren 1990 had je ook enkele absolute uitschieters maar daarom heen was de spelersgroep wel evenwichtiger. De meeste spelers onder eerst Wim Jansen en daarna (relatief kort) Hans Dorjee en toen Willem van Hanegem die in 1993 in Groningen tegen de plaatselijke FC kampioen werd waren min of meer gelijkwaardig. Ook eind jaren 1990 onder Leo Beenhakker (kampioen in 1999) en begin jaren 2000 met Bert van Marwijk aan het roer (Uefa-cupwinnaar in  2002) was dit het geval. Het leek wel of men toen veel beter de kunst verstond om een echt uitgebalanceerde selectie samen te stellen. En nu zou je dat met routinier Frank Arnesen als TD toch ook mogen verwachten? Ja maar de club heeft geen geld, is het vaak gehoorde excuus. Eh, wat? Sorry hoor, maar wie zijn geschiedenis goed kent (die van de club aan de Maas althans) weet dat de rood-witten in die andere voornoemde perioden nou ook niet bepaald rijk waren. Maar er zat blijkbaar met Jorien van Herik toch echt wel een doorgewinterde bestuurder aan het hoofd die wist hoe je met een wat krappe beurs toch inventief beleid kon en ook moest voeren. Hij had natuurlijk in zijn eerste jaren als voorzitter (daarvoor was hij penningmeester ten burele van de Kuip) wel de mazzel dat hij een topper als eerder genoemde Wim Jansen als technisch directeur in de gelederen had. Met hem aan zijn zijde was het samenstellen van een brede selectie een stuk makkelijker. Maar dan zeg ik opnieuw, Arnesen is ook geen beginneling! Waar zit het ‘m dan in? Waarom lijkt het seizoen 2016-’17 slechts een uitzondering? Na de bekerwinst van het jaar ervoor was Dirk Kuyt er op gebrand om, in wat zijn laatste seizoen in het betaalde voetbal bleek te zijn, nu echt te oogsten. Het resultaat is bekend. Maar had het toenmalig trainer Giovanni van Bronkhorst ook gelukt zonder de aanwezigheid van de Katwijker? Dat is natuurlijk koffiedik kijken maar TD van dienst Martin van Geel mocht zich natuurlijk wel degelijk in de handen wrijven dat het club-gevoel van Dirk zo groot was dat hij een forse salaris-nivellering voor lief nam om met zijn ‘grote liefde’ die felbegeerde hoofdprijs in de wacht te slepen. Hij had bij Fenerbahçe makkelijk het tienvoudige kunnen blijven verdienen! Van echt groots beleid van de Brabantse TD en oud-speler van o.a Feyenoord, Ajax en Willem II kun je dus nauwelijks spreken.

 

Maar goed, hoe nu verder? Wat wordt het spelers-beleid de komende jaren. Gaat TD Arnesen in dat opzicht nog grote daden verrichten? En is het wel fair om dat te mogen verwachten? We gaan het zien. Laten we in ieder geval hopen dat de stadions komend seizoen weer vol kunnen lopen. Dan heeft Feyenoord in ieder geval weer de broodnodige steun in de rug van ‘Het Legioen’. Dat scheelt blijkbaar toch als een slok op een borrel. En dan maar zien of de zuid-Rotterdammers in ieder geval weer aanspraak kunnen maken op het predicaat ’titelkandidaat’. En dat allemaal onder nieuwe trainer Arne Slot. Er is veel werk voor hem aan de winkel. Dat is een voldongen feit. En of hij klaar is voor die taak en tegen de immense, haast ondraaglijke druk in de Kuip bestand is? De toekomst zal het uitwijzen.

 

Dat Dick ermee gaat stoppen ligt voor de hand. De kleine Hagenaar wordt dit jaar 74 en hij lijkt het wat rustiger aan te willen doen. Volkomen begrijpelijk. Want misschien bedriegen mijn ogen en oren mij maar de oud-ADO-speler oogt en klinkt vermoeid. Waar hij bijvoorbeeld een zeperd als tegen Ajax afgelopen weekend (had ik al vermeld dat het 0-3 was geworden?) vroeger fel zou analyseren en bekritiseren klonk hij nu gelaten. Berustend in het onvermijdelijke. Maar ook ronduit naïef. Of hoopvol tegen beter weten in, zo kun je het ook uitleggen. Maar daarmee ook voor deze keer ronduit onrealistisch. Want natuurlijk heeft iedereen kunnen zien en concluderen dat Feyenoord niet gelijkwaardig was aan de nieuwe (en consoliderende) landskampioen. Beweren van wel is je kop in het zand steken. En heel misschien, bedenk ik mij opeens, is dat precies wat Dick wil. Lekker je hoofd verstoppen, weg van al te kritische pers en opdringerig publiek. Gewoon de boel de boel laten en smachten naar het eind van deze sfeerloze competitie vanwege lege  stadions. Om dan te beseffen dat zijn tijd erop zit in de jungle van het internationale voetbal. 

En indien dat inderdaad zijn conclusie is en hij heel welverdiend (in alle opzichten haha) met pensioen gaat (al weet je het bij een vak-idioot als hij nooit)… Het is je gegund, kleine ‘Generaal’!

 

Tot de volgende keer!  

Peets (Eredi)Visie 08-05-2021:

Gek dat Ajax niet werd genoemd als deelnemende club in de nieuw op te richten superliga. Dat was de algemene gedachte toen wereldkundig werd gemaakt dat een selecte groep grote Europese clubs het voornemen had zo’n exclusieve competitie op te starten. ManCity wel en Ajax niet? Een club die nog nooit de EC 1/CL had gewonnen tegenover één die al vier van die bekers in de kast heeft staan!? Wat een idioterie.

 

Maar het werd al gauw duidelijk dat het niet de sportieve prestaties van een club betrof als het ging om toetreding tot dit elite-clubje maar hoe financieel rijk een bvo is. Het was de initiatiefnemers blijkbaar al jaren een doorn in het oog hoe de geld-verdeling was geregeld als het ging om startgeld, winstpremies etc. in de Europese competities. Behoorlijk snobistisch als je het mij vraagt. De beoogde deelnemende clubs behoren al jaren tot de allerrijksten in Europa. Uiteindelijk lijkt het plan voorlopig weer in de ijskast gezet. De maatschappelijke verontwaardiging over deze aparte ’speeltuin’ voor de meest kapitaal krachtigen in het Europese voetbal zou een nog grotere kloof betekenen tussen de ‘arme’ en de rijke clubs. Arm tussen haakjes inderdaad want een club met een begroting van omstreeks 100 miljoen of iets daarboven, zoals Ajax, kun je nou niet bepaald arm noemen. Maar gek genoeg is Ajax in dat verband toch een ‘kleine’ club. Een club als bijvoorbeeld het eerder genoemde Engelse Manchester City zit qua budget daar nog zo’n pakweg 500(!) miljoen boven. En dat is tegenover Ajax qua behaalde internationale sportieve successen dus eigenlijk een veel kleinere club! Maar geld regeert en bepaalt in de professionele voetbalwereld. En dat is nou net waar voor de modale voetbalsupporter de schoen kan gaan wringen. Want eerlijk gezegd, de euro’s dicteren toch al jaren het landschap van de meest populaire sport ter wereld.

 

Dus laten we er geen doekjes om winden, het voetbal is allang geen sport meer voor de liefhebber met een modaal inkomen. De prijzen voor toegangsbewijzen voor de wedstrijden zijn, vind ik, schrikbarend duurder geworden. Waar ik in 1993 nog pakweg 25 gulden betaalde voor een plekje op de Maastribune (na de renovatie eind jaren 1990 Marathon-tribune geheten) in de Kuip betaal je tegenwoordig zo’n 30 euro. Dat is, omgerekend, gewoon een verdubbeling! Ja maar, wordt er dan gezegd, dat is normaal. Je moet rekening houden met inflatie, prijsindexering en meer van dat soort zaken. De waarde van valuta is gewoon anders als in het genoemde jaar waarin Feyenoord voor de 13de keer kampioen werd onder trainer en Feyenoord-icoon Willem ‘De Kromme’ van Hanegem. Maar ik beschouw dat als een drogreden. De Rotterdammers willen graag bekend staan als de club van het volk maar uiteraard willen ze niet achterop raken als het gaat om de financiële huishouding. Maar is het echt nodig om daar de hardwerkende of juist zonder baan zijnde supporter een poot voor uit te draaien? Blijkbaar maalt de club daar niet (meer) om. En gezien de nog steeds massale supporters-gang naar hun voetbaltempel in Rotterdam-zuid heeft de directie het gelijk aan hun zijde. Maar toch vind ik het een zorgelijke ontwikkeling.

 

Hetzelfde geldt voor het kijken van wedstrijden via televisie. Men moet betalen om een wedstrijd van zijn of haar favoriete club te bekijken. En ook dat is niet bepaald goedkoop. Toegegeven, vroeger werden, behalve de Europese wedstrijden, bijna nooit competitie-wedstrijden uit het betaalde voetbal uitgezonden. Een enkele uitzondering daargelaten. Dan werd er gekeken naar de bijzondere omstandigheden van zo’n wedstrijd. Zoals het eerder vernoemde jaar 1993 toen MVV-Feyenoord op t.v. kwam omdat het een unieke ontknoping kon worden in het seizoen 1992-’93. Ik kan het mij nog goed herinneren. Maar dit was ver voordat abonnee-televisie z’n intrede deed. Toen die mogelijkheid zich voordeed hadden de beleidsmakers bij de bvo’s als snel (toen nog) florijn-tekens in de ogen. En deze eeuw is het met die branche helemaal hard gegaan. Tegenwoordig is kijken naar voetbal met een decoder de normaalste zaak van de wereld. En ok, de supporter met een minder rijk gevulde buidel kan op deze manier toch vaker en gemakkelijker zijn helden aan het werk zien maar de echte verdieners in deze zijn de clubs. Niet erg, als ik er maar wat van zou terug zien in de resultaten van mijn club en de kwaliteiten van het wedstrijdniveau. En dat geldt natuurlijk ook voor de clubs in de lagere regionen van het betaalde voetbal. Voor hen is het mooi nu ook te kunnen meedelen in de t.v-gelden maar ze hoeven niet de illusie te hebben om zoveel hieraan te verdienen dat ze daardoor echt hogerop kunnen komen. Daarvoor zijn de verschillen gewoon al jarenlang veel te groot.

 

En dat gaat de komende jaren ook niet veranderen denk ik. De grote clubs willen hun verworven, nieuwe rijkdom niet nog verder zien teruglopen. Dat gebeurt al veel te veel, vinden zij. Hypocriet vind ik. Met name clubs als Feyenoord, Ajax en PSV (‘de grote drie’ zogezegd) morren al jaren dat ze in Europa achterop raken en daar zal een grond van waarheid in zitten maar nationaal is er al jaren een verwijdering gaande tussen deze drie en de rest van de Ere -en 1ste divisie (tegenwoordig KeukenKampioen-divisie geheten). Het zou goed zijn om, als de drie sterkste clubs van Nederland, wat meer solidariteit te tonen. Ze zijn, zowel sportief als financieel, nauwelijks meer te achterhalen (dat geldt met name voor PSV en al helemaal voor Ajax) dus bang voor oneerlijke concurrentie hoeven ze natuurlijk niet te zijn. Het zou goed zijn voor de sportieve beleving van de fans van de kleinere clubs om in ieder geval nog een illusie te koesteren dat hun favorieten nog enige kans hebben op daadwerkelijk substantieel succes. Oftewel een echte prijs in plaats van promotie naar de Eredivisie, een finale-plek voor de KNVB-beker of plaatsing voor Europees voetbal waarin men vaak toch niet ver reikt in desbetreffende toernooien. Het zou het spel eerlijker en spannender maken. Ik teken ervoor!

 

Tot de volgende keer!  

Peets (Eredi)Visie 19-04-2021:

Veronica Inside, Studio Voetbal op NPO 1, Rondo bij Ziggo, het inmiddels ter ziele gegane VTBL op RTL….. je struikelt zowat over de praatprogramma’s over voetbal. Is dat nu een goede ontwikkeling? Nou, je kunt natuurlijk stellen dat te veel van iets nooit goed is. Te veel eten, te veel alcohol drinken, te veel snoepen…. Het is allemaal bewezen dat het slecht voor de gezondheid is. Eigenlijk overal waar je ‘te’ voor kan zetten is schadelijk voor geest en lichaam. Ja zelfs, hoewel het onvoorstelbaar is, teveel sex! Echt waar, ik verzin ’t niet, het schijnt wetenschappelijk bewezen te zijn.

 

Nou, dan denk ik dat het teveel kijken naar voetbal helemaal funest is. Het werkt afstompend. Het vertroebelt je zicht op de kwaliteit van het spel en maakt dat je het al goed gaat vinden als je het balletje maar over die groene grasmat ziet rollen. In Nederland is er tenminste één persoon te vinden waarover men kan concluderen dat hij echt teveel naar het spelletje kijkt. En die woont niet eens (meer) in Nederland. En deze persoon schuift dan weer regelmatig aan bij ’s lands meest bekeken voetbal-kletsprogramma Veronica Inside, te zien uiteraard bij…..de naam zegt ’t al. We hebben het dan over Jan Boskamp. De Rotterdammer, geboren in Het Oude Noorden, staat erom bekend dat hij ALLES kijkt. Elke voetbal-gerelateerde beweging wordt gevolgd door de voormalige speler, en supporter voor het leven, van Feyenoord. Van een training van de B1(jeugd) van FC Barcelona tot aan een wedstrijd in de derde divisie van Tunesië, het is nooit genoeg

voor de winnaar van de Uefa-cup in 1974 en de Gouden Schoen in België in 1975. Jan is dus verslaafd, kun je gewoon stellen. En nee, hij kijkt niet alleen via de televisie. Nee, hij is er zelfs toe bereid om er stad en land voor af te reizen. De wereld voor over te vliegen. Wat hij dus steevast deed en doet. In ieder geval tot het begin van het COVID-tijdperk waar we nu nog steeds in zitten.

 

En daarover en andere zaken in het voetbal mag hij dan weer komen oreren aan tafel bij Genee, Derksen en van der Gijp. En er wordt wat afgekletst in dat programma! Maar liefst een zit van anderhalf of pakweg twee uur (afhankelijk van welke van de twee uitzenddagen je kijkt) moet je ervoor over hebben om dit programma uit te kijken. Op zich is het te doen omdat de heren er genoeg luchtigheid door heen laten waaien, zogezegd. Maar toch, is het na al die jaren nog echt interessant om te horen wat de heren te melden hebben? Ik moet eerlijk zeggen dat, na haast twintig jaar Derksen en co. (en meegerekend voorganger Sport aan Tafel bij RTL 5, met good old Ruud ter Weijden als gesprekleider en ook toen al met Johan Derksen in het vaste panel, zelfs nog langer) aan tafel te hebben zien fulmineren, foeteren, schaterlachen, vloeken en schunnige of flauwe grappen makend, ik inmiddels een beetje VI-moe ben geworden. Het kan ook eens teveel worden, die uitgesproken meninkjes van de ietwat gladde presentator, de gewezen PSV’er en ex-Spartaan en de voormalig journalist en hoofdredacteur van Voetbal International samen met hun vaste tafelgenoten.

 

Naar Studio Voetbal, ik zal het eerlijk toegeven, keek ik vroeger ook nog wel eens. Maar behalve een Jack van Gelder die wel vooral zichzelf graag hoorde praten (en dat nu ook nog steeds eigenlijk) was er nauwelijks enige vorm van vrolijkheid te bespeuren. De heren aan tafel namen en nemen zich wat al te serieus. Mensen als Ronald Waterreus (voormalig keeper bij o.a PSV, Roda JC en Oranje) en Arno Vermeulen zijn zo bloedserieus dat je bijna gaat denken dat zaken als wereldhonger, oorlogen, economische crisis enz. van

micro-niveau zijn vergeleken bij ‘de belangrijkste bijzaak ter wereld’. Tel daarbij het levensgrote ego van van Gelder en het is nog net geen martelgang, dit programma. Ondanks de kijktijd van net een klein uurtje was het soms een ware uitputtingslag. Na van Gelder’s vertrek naar Ziggo werd de presentator-stoel ingenomen door Tom Egbers. Het werd er niet vrolijker op. Na diens hartaanval kwam er alweer een derde presentator voorbij, Sjoerd Ramshorst, die nu permanent die functie vervult en het moet gezegd worden, de luchtigheid is enigszins terug. Maar met zelfverklaard voetbal-professor Pierre van Hooijdonk in de gelederen is een relativerende toon vaak ver te zoeken.

 

Dan heb je nog Rondo op Ziggo. Met, daar is tie weer, Jack van Gelder als aangever van het gesprek. Dit programma heeft inhoudelijk best wat te melden maar verzuipt even zoveel keer in het enorme ego van van Gelder waardoor een interessante gedachte of stelling van één van de andere tafelgenoten vaak, heel vaak, wordt onderbroken door van Gelder die maar wat graag wil bewijzen over hoeveel parate kennis hij beschikt. Heel hinderlijk en storend om naar te kijken. En zelfs met gerenommeerde voetbal-persoonlijkheden als Ruud Gullit en Marco van Basten aan tafel is de AFC-supporter nog het meest aan het woord. Of, met een andere blik beschouwd, zou je kunnen stellen dat hij zich dan juist wil laten gelden. Met mensen uit de voetbalwereld van dergelijk kaliber wil Jack maar wat graag laten merken hoe vertrouwd en bekend hij is met die wereld, dat milieu. En Gullit en van Basten? Die kennen van Gelder te lang om zich klaarblijkelijk nog te storen aan diens manier van presenteren en gespreksleiding. Maar het houdt wel in dat ik het nooit langer als

een minuut of twintig volhoud. Overigens zal hij na de zomer plaats maken voor Wytze van der Goot die eerder bij ESPN (het voormalige FOX Sports) en Veronica heeft gewerkt. Dat het programma dan van karakter gaat veranderen is onvermijdelijk. Benieuwd of van der Goot een meer terughoudende positie gaat innemen en het programma meer organisch zijn vorm laat krijgen. Met van Gelder begon het steeds meer op een ‘personality’-show te lijken. Het zou fijn zijn als nu de gasten meer de sfeer gaan bepalen. Van hun meningen, gedachten en zienswijze moet zo’n programma het toch voornamelijk hebben. We gaan het zien.

 

Over VBTL kunnen we kort zijn. Ten eerste was dat geen lang leven beschoren. De voetbalshow op RTL7 werd gepresenteerd door Humberto Tan. Diens RTL Late Night werd na 5 jaar gestopt vanwege inmiddels tegenvallende kijkcijfers. Iets wat natuurlijk altijd belangrijk is maar helemaal bij een commerciële zender die drijft op, en leeft van advertenties. De toch al niet van bescheidenheid gespeende presentator kreeg nog wel een ‘afscheids’week waarin de Surinaams-Nederlandse Amsterdammer op allerlei manieren overdreven bewierookt werd. Voorts kon hij toch weer aan de slag voor het televisiebedrijf dat ooit, in 1989, werd opgericht door voormalig Veronica-coryfee Lex Harding. En keerde hij weer terug met waar hij ooit bij de NOS mee begon, een programma over voetbal (bij de NOS was hij betrokken bij Studio Sport met natuurlijk ook Neerlands volksport nr. 1 als hoofdmoot). Opnieuw een talkshow voor Tan maar dan op RTL 7.De zender die jarenlang de thuisbasis was voor Genee, Derksen en van der Gijp. En dus werden er al meteen vergelijkingen gemaakt. Op zowel inhoudelijkheid als qua sfeer. Een welhaast onbegonnen strijd natuurlijk.  Hoewel de aangetrokken, min of meer, vaste tafelgasten zeker de moeite van het kijken waard waren, zoals de altijd uitgesproken voetballegende Willem van Hanegem en de no nonsense-persoonlijkheid van Theo Janssen die als voetballer ook altijd zijn eigen plan trok en zich net als van Hanegem nauwelijks wat aantrok van de geldende, maar onuitgesproken gedragsregels binnen de voetbalwereld leed dit programma aan het opnieuw wat al te nadrukkelijke ons-kent-ons popi jopie sfeertje wat Humberto altijd graag wil creëren. Het programma flopte dan ook geweldig. En ik moet opnieuw toegeven, ook hier heb ik dus best eens naar gekeken (vooral vanwege de dus frequente aanwezigheid van ‘De Kromme”). En wat ik dan constateerde is dat, hoewel de heren het onderling dus heel gezellig hadden, je een bepaalde spanning miste. De noodzaak om te kijken. En wat was de reden voor de regelmatige uitnodiging van NUHR-leden Peter Heerschop en Viggo Waas? Ik neem aan voor de komische en relativerende noot. En ook dat werkte wel wat betreft de sfeer aan tafel maar sloeg, mijn inziens, volledig de plank mis voor de kijker. Zoals ik als schreef, je miste de spanning, de schurende toon van een Genee. Reden waarom je wilt wegzappen maar het dan toch niet doet. Toch bang om iets te missen. Dat had VI (in welke incarnatie en bij welke zender ook) zeker jarenlang wel. Naast die af en toe noodzakelijke grap, die ontspannen lach, was er toch altijd die toon van urgentie. Maar goed, het veel te grote aanbod aan voetbal en voetbal-talkshows heeft geleid tot vooral kwantiteit. Kwaliteit is blijkbaar geen maatstaaf meer. Tip voor VI: maak één wekelijkse uitzending in plaats van twee. Ben je misschien wel net iets minder actueel qua nieuws maar is het ook minder vermoeiend voor de inmiddels overvoerde kijker.

 

En uiteindelijk is het natuurlijk allemaal subjectief. Waarom vind je de ene presentator wel te pruimen en die andere tafelgast niet, het heeft allemaal met smaak te maken. En nu, nu ben ik het eigenlijk allemaal een beetje beu. Alsmede al die wedstrijden. Ik kan niet, en ik denk vele met mij, zoals Jan Boskamp van ’s ochtends tot ’s avonds laat naar wedstrijden gaan zitten kijken. Ten eerste zou ik las-ogen krijgen en ten tweede wordt het op een gegeven moment gewoon doodsaai. Kijk, als elk elftal zo zou spelen als Barca in de periode 2008-2014 of Ajax in de jaren 1992-1997… Ja dan. Dan is het een andere zaak. Maar afgezien van de echte toppers zijn de meeste spelers toch nog maar net iets meer dan van huis, tuin -en keukenniveau. En daar ga ik toch echt niet meer de televisie voor aanzetten. Ga ik niet meer voor naar het stadion. En kijk ik ook nauwelijks meer naar de voetbal-praatprogramma’s. Het is in mijn ogen toch echt een geval van             ’ hetzelfde laken een pak’ geworden. Meninkjes, visies, standpunten over het spel met de rollende leren bal……. Pfffff.  Dames en heren, ik geef ’t toe, ik ben inmiddels gewoon een beetje voetbal-moe. U ook?

 

Tot de volgende keer!  

 

Peets (Eredi)Visie 12-04-2021:

Vorige week en de week daarvoor schreef ik hier over zaken als integriteit en principes in de sportwereld en daarmee samenhangend de invloed van sociaal-maatschappelijke zaken in de samenleving op diezelfde sportwereld. De  misstanden omtrent de werk-omstandigheden van arbeiders van de te bouwen stadions voor het WK voetbal in Quatar, ze zijn ruimschoots  gedocumenteerd en gerapporteerd door Amnesty International. En voorts verandert er weinig tot niets ten opzichte van die erbarmelijke toestanden voor de arbeiders in de superrijke olie-staat. Terwijl de genoemde mensenrechten-organisatie middels getuigenissen zwart op wit heeft staan dat er doden zijn gevallen bij de bouw van die voetbaltempels! Eens te meer wordt duidelijk dat, zo gauw er geld, veel geld mee gemoeid is men de andere kant op kijkt. Bonden zoals de Fifa, Uefa en onze eigen KNVB vaardigen een flauw statement uit om de wereld te laten weten dat men er notie van neemt en het natuurlijk kritisch gadeslaat en het in het laatste geval afkeurt. Spelers van ons nationaal elftal hebben bij de laatst gespeelde interland met speciale shirt-opdruk met een vrij algemene, en naar mijn mening nietszeggende tekst hun wedstrijd gespeeld en dat was het dan weer. Want wat kan je verder ook doen, is de algemeen toegedane stelling. “ het is nu toch al te laat om het toernooi te boycotten “ is het gehoorde slappe excuus. Wat?? Te laat? Waarom dan?? Het WK is toch pas volgend jaar? Het is simpelweg het zoveelste bewijs dat voor  keiharde valuta alle morele bezwaren zonder pardon overboord worden gegooid. Maar wees gerust, het is echt niet van nu, zo’n houding. Het is niet nieuw. Bij lange na niet.

 

Je kunt terug gaan naar de jaren dertig om te constateren dat toen ook al men boter op het hoofd had, zogezegd. Al vanaf 1933 was voor de intelligentsia binnen de politieke wereld van Europa, de VS en de rest van de wereld duidelijk te zien dat het in Duitsland de verkeerde kant op zou gaan in sociaal-maatschappelijk

opzicht. En toch verkoos men doodleuk om in 1936 acte de présence te geven op de Olympische Spelen in Berlijn. Was men werkelijk niet goed genoeg ingelicht over de situatie aldaar of hield men zich bewust van de domme om de, toch vooral oppervlakkige, schijn van harmonie niet te verstoren? Het tweede lijkt mij het meest aannemelijk. En terwijl bij de openingsceremonie Adolf Hitler de wereld met zijn Sieg Heil-gebaar welkom heette werd er ‘gezellig’ gesport alsof er niets aan de hand was. Achteraf gezien kun je vanuit geschiedkundig oogpunt concluderen dat Hitler toch nog een (hetzij slechts kleine) ’klap in het gezicht’ kreeg voor zijn politiek van geïnstitutionaliseerd racisme doordat de zwarte Amerikaan Jesse Owens de gevierde  ster werd met maar liefst vier gouden atletiek-medailles. Maar verder had de wereld-politiek verder geen duidelijk standpunt ingenomen te opzichte van Hitler’s verderfelijke beleid. Uiteindelijk zou dat, zoals iedereen weet, definitief veranderen in 1940.

 

Het voor mij, meest duidelijke, eerste, schokkende voorbeeld van de nietsontziende mentaliteit in de (internationale) sportwereld vond plaats in 1972. De Olympische (zomer)Spelen werden dat jaar georganiseerd, enigszins toevallig binnen de context van deze column, in Duitsland. Dat toernooi had voor

het Duits olympisch comité juist ten doel gediend om de herinnering aan 1936 uit te wissen of om in ieder geval nu een positief signaal van verbroedering en saamhorigheid af te geven. De geschiedenis heeft anders bepaald. Door het gijzelingsdrama bij de Israëlische équipe in het Olympisch dorp vonden uiteindelijk 11 mensen (2 officials en 9 atleten) de dood. En hoe reageerde het IOC en verdere organisatie naderhand? Die verklaarde dat “ the games must continue “ en men niet mocht zwichten voor terreur. Dat lijkt heel principieel maar is, naar mijn inzien, gewoonweg wanstaltig. Vanuit humaan opzicht gewoon niet te verantwoorden.

Gelukkig dachten vijf Nederlandse sporters en verslaggever Dick van Rijn er hetzelfde over. Maar het toont eens te meer aan dat meespelende politieke of financiële belangen heel vaak elke principiële handeling of gedachtegoed doofstom maakt. Voorbeelden te over. Te veel om op te noemen eigenlijk.

 

Want hoe zit ’t eigenlijk met het morele aspect van de individuele sporter? In de recent vervaardigde, voor Netflix, gemaakte documentaire over Pelé, voor velen de beste voetballer ooit, zie je hoe zijn succesverhaal (“ van straatjongen tot wereldkampioen “) velen van zijn Braziliaanse landgenoten hen een gevoel van

blijdschap en eigenwaarde gaf. Bijna altijd ‘het lelijkste jongetje van de klas’ op het wereldkampioenschap voetbal, en dan, vanaf 1958, het grote voorbeeld voor oogstrelend, frivool en virtuoos spel. Vanaf dat moment altijd bovenaan in de pikorde van het mondiale voetbal. En Pelé werd daarvan de grote held.

 

Maar dat er in zijn twintiger jaren opeens een dictatuur was ontstaan in zijn land, daarover hoorde je hem nooit. Hij was zich er, logisch uiteraard, wel terdege van bewust maar richtte zich puur en alleen op voetbal. Zat als het ware in zijn eigen cocon. Enkel en alleen bezig met zijn eigen prestatie en dat van zijn team. Alleen op die manier, zo dacht hij er ook in 2020 nog steeds over, kon hij het grauwe en onderdrukkende bestaan van de modale Brazilliaan van enig kleur voorzien en enige verlichting en vreugde geven. Oppervlakkig beschouwd kun je hem daarin gelijk geven maar met de steeds meer aan invloed winnende

internationale media had hij wel zeker zijn stem kunnen laten horen om zich zodanig uit te spreken tegen de dictatuur in zijn land. Maar dan had hij toch zeker kunnen worden vervolgd of kwetsbaar kunnen zijn voor represailles van het regime? hoor ik u denken. Jazeker, dat had inderdaad het risico kunnen zijn maar gezien

zijn alsmaar groeiende status in het internationale voetbal en het feit dat hij een steeds meer publieke figuur werd was dat toch niet zo heel gemakkelijk geweest voor het regime in het land van het beroemdste carnaval ter wereld.

 

Hoe dan ook, Pelé verkoos zijn mond te houden en werd hoe dan ook de grootste mondiale voetbalster van zijn tijd. En een handig en bruikbaar instrument voor organiserende voetbalbonden -en comites en daarmee samenhangende sponsors. Want altijd kritiekloos, vrolijk lachend en orerend over de schoonheid van het spel, dat van Brazilië in het bijzonder en zijn onmetelijke liefde voor zijn land. Maar van enig engagement is bij de inmiddels ruim 80-jarige nooit iets te merken geweest. Eigenlijk best jammer. En een beetje triest om hem in de afgelopen twintig jaar voornamelijk te hebben zien functioneren als een sprekende etalage-pop voor ieder commercieel merk of bedrijf ook maar denkbaar.

 

In 1978 werd het WK voetbal in Argentinië voor Nederland, na het gloedvolle maar helaas in de finale verloren toernooi in 1974 in, ja opnieuw, Duitsland, opnieuw behoorlijk succesvol. Er werd helaas opnieuw verloren maar dat ook pas weer in de finale (en net als ’74 in en tegen het gastland). Maar had Nederland wel moeten gaan? Het land wat zo prat gaat op zijn cultuur van vrijheid, in al zijn soorten. Vrijheid van politieke voorkeur, vrijheid van meningsuiting over geloof, over van wie je mag houden, over vrijheid in de keuzes van (lichamelijke) liefde voor de andere of je eigen sekse en ga zo maar door. Die natie van  vrijdenkers hield opeens de, normaal zo brutale, mond als het ging om de politieke en daarmee samenhangende sociaal-maatschappelijke toestand in Argentinië. Tenminste, binnen de sportwereld. Want men had, na 1974, natuurlijk de smaak te pakken en wilde maar wat graag zien of ze de prestatie van Cruijff en co. weer konden evenaren of zelfs, ja, kon overtreffen! Dat er in Argentinië al enige jaren een dictatuur regime heerste onder leiding van Jorge Videla en zonen en broers en echtgenoten zomaar verdwenen. Hun moeders, zussen en vrouwen radeloos achterlatend in totale onwetendheid over wat er met ze gebeurd was. Dat politieke tegenstanders, zogenaamde ‘dissidenten’, uit vliegtuigen werden gegooid. Werden gemarteld.

Ja, daar had de Nederlandse regering even geen boodschap aan. De KNVB wilde enkel en alleen het land weer oranje zien kleuren. En ok, Cruijff en van Hanegem gingen niet mee maar dat had helemaal geen achtergrond van politiek engagement. Daaraan lagen persoonlijke motieven aan ten grondslag. Dus, gejuicht en gefeest moest er worden. Gejuicht om een fraai doelpunt, gefeest vanwege een klinkende overwinning. Voor dat ‘heilige’ doel moest gezonde en geoorloofde kritiek maar gewoon wijken. Dus ook die twee moralistisch zeurende cabaretiers van Neerlands Hoop met hun “ Bloed aan de paal “-actie, ‘we’ hadden er even geen boodschap aan. En eerlijk is eerlijk, het merendeel van de Nederlandse voetballers ook niet. Zover bekend bij mij heeft alleen Okkie Okkema geweigerd om naar Argentinië te gaan vanwege de politieke situatie aldaar.

 

Nou, juichen om fraaie doelpunten was er niet echt bij (een uitzondering daargelaten) en feest gevierd om klinkende overwinningen..Nee, dat was ook nou niet bepaald wat er gebeurde. Met een aantal bloedeloze gelijkspelen en een enkele lelijke overwinning (voor de exacte statistieken raadpleeg u wikipedia enz er maar op na) werd met hakken over de sloot, als ware het een mirakel, alsnog opnieuw de finale gehaald. En dus opnieuw verloren. En toen kwam opeens wel het verwijt dat Oranje niet MOCHT winnen. Dat het ongemeen hard spelende gastland alle gemaakte overtredingen in hun voordeel zagen, beslist door de fluitende man in het zwart-wit. Dat het regime van Videla had bepaald dat zijn land MOEST zegevieren. Omdat Nederland had verloren werd dus lang nadien opeens wel gesproken over de corruptie in het Videla-tijdperk. Nogal hypocriet als je het mij vraagt. Als de beroemde ‘bal op paal’ van Rob Rensenbrink er wel in had gegaan had de wedstrijd sowieso anders verlopen en had Oranje welzeker nog kansen op de winst  gehad. Ook weer een gevalletje van ’ boter op het hoofd hebben’.

 

Het laatste, schrijnende, voorbeeld van het vaak ontbreken van het hebben van principes speelde zich af op 29 Mei 1985. Op die datum speelden het Italiaanse Juventus tegen het Engelse Liverpool de finale van de Europacup 1 in het Brusselse Heizel-stadion. Nou hadden en hebben met name de Engelse voetbalfans al jarenlang een niet al te beste naam in Europa (denk aan de vernielingen in de Kuip tijdens de Uefa-cupfinale van 1974 alwaar Feyenoord aantrad tegen het Londense Tottenham Hotspur) maar op deze avond liep het ongeëvenaard uit de klauwen. Nog voor het begin van de wedstrijd bestormde een aanzienlijk deel van de Liverpool-supporters de tribunes met Juventus-aanhangers. Wat volgde was een gigantische knok- en steekpartij. Resultaat: 38 doden. Gevolg….. Er werd gewoon doodleuk voor het begin van de wedstrijd

gefloten. Dat hiertoe werd besloten is een regelrechte niet te vergoelijken daad van onverschilligheid, ongevoeligheid en misdadigheid. Er werd na de wedstrijd als reden van het doorgaan van de wedstrijd opgegeven dat als de wedstrijd definitief zou worden afgeblazen de hel helemaal zou zijn losgebroken. Nou, voor mij, en ik denk ook de doorsnee t.v-kijker of toeschouwer in het stadion was dit toch al echt reeds gebeurd. Pessimistisch gesteld werd hiermee het betaalde voetbal emotioneel failliet verklaard. Het voetbal als onbekommerd, sportief tijdverdrijf, juist ook voor de passieve toeschouwer had z’n onschuld definitief verloren en het maakte eens te meer duidelijk: het zijn de pegels waar het om draait.

 

Maar goed, komende week weer competitie-voetbal. Wat denkt u hoe Feyenoord, Sparta, Excelsior of FC Dordrecht het gaan doen?

 

Tot de volgende keer!  

 

Peets (Eredi)Visie 05-04-2021:

Vorige week deponeerde ik hier stellingen en meningen over voetballers en hun houding ten opzichte van hun salaris. Ook in andere gevallen beschikken veel prof-spelers in het voetbal (maar ook bij andere sporten) niet altijd over een gezond gevoel over wat recht en rechtvaardigheid inhoudt.

 

Neem nou het hele racisme-vraagstuk. Kijk, ieder weldenkend mens keurt discriminatie af. Daarover kunnen we het eens zijn, toch? Maar als er andere gevallen van recht en rechtvaardigheid spelen in de maatschappij hebben voetballers, maar eigenlijk sporters in het algemeen, vaak oogkleppen op cq een bord voor hun kop.

Toen bijna een jaar geleden Johan Derksen (op aangeven van Wilfred Genee, laten we dat niet vergeten) een grapje maakte over een zwart geschminkte man bij een demonstratie van pro-zwarte piet-activisten te Groningen in relatie tot cabaretier en rapper Akwasi was het land te klein. Discussies laaiden weer op, mensen als Sylvana Simons en Sunny Bergman zochten met hun verontwaardiging de pers op en sponsors van Veronica Inside (het programma waarin de grap werd gemaakt) dreigden met direct stoppen van adverteren in en rondom de zeer goed bekeken voetbal-talkshow. Er volgde ook een, naar mijn inziens, zwaar overdreven reactie van de spelers van ons nationale voetbal-elftal die het programma in de ban deed en niet meer wilde praten met interviewers hiervan. Men sprak over een boycot.

 

Dragende spelers als Memphis Depay en Georghino Wijnaldum spraken hun afschuw uit over, met name Derksen, maar eigenlijk over de hele toonzetting aan de tafel bij VI. Ze maakten met andere, blanke, spelers vooraf aan de zoveelste interland, een nogal knullig uitziend gebaar van verbroedering en tegen racisme om een signaal af te geven. Tot overmaat van ramp gooide presentator en gesprekleider van VI, Wilfred Genee, nog eens extra olie op het vuur om, vanwege alle ontstane commotie, een speciale uitzending te plannen om daarin de racisme-problematiek nog eens uitgebreid te bespreken. Daarvoor uitgenodigd waren naast uiteraard vaste tafelaars van der Gijp en Derksen ook nog de Marrokaans-Nederlandse oud-voetballer Dries Boussatta en de Surinaams-Nederlandse advocate Natasha Harlequin. Wat de motivatie is geweest om Boussatta uit te nodigen, ik kan het met alle fatsoen niet bedenken. De in A’dam geboren voetballer, van o.a Telstar, Excelsior en het niet meer in het profvoetbal opererende HFC Haarlem was een aardige speler maar was, ondanks te zijn begonnen in de jeugd van Ajax, niet goed genoeg voor de absolute top (getuige het feit

dat hij dus ook niet geschikt werd bevonden voor de hoofdmacht van de Amsterdammers). Hoewel hij niet op zijn mondje is gevallen ontbeert hij een natuurlijk charisma. Hij kwam in de desbetreffende uitzending voornamelijk over als een verongelijkte, nurkse persoonlijkheid die het op geen enkel ogenblik eens kon worden met Derksen. Harlequin op haar beurt toonde zich een zeer welbespraakte dame die bij tijd en wijle best genuanceerd overkwam maar een moment later zich weer als schoolklas-juf etaleerde door op vriendelijke, doch belerende toon Derksen en van der Gijp de les te willen lezen. Beide heren hadden overigens op voorhand al aangegeven niet veel trek te hebben in de uitzending maar gingen er toch zitten. Hoe zich dat verder ontwikkelde heeft u allemaal uitgebreid kunnen volgen.

 

Kijk, dat zo’n uitzending wordt georganiseerd is nog tot daar aan toe. Het was mijn inziens volstrekt overbodig aangezien de aanleiding hiervoor een misschien niet grappige maar wel volkomen onschuldige opmerking betrof die volkomen uit zijn verband werd gerukt en opgeblazen tot enorme proporties. Maar goed, als je dan zo’n uitzending maakt (omdat Genee na de aangever van het grapje te zijn geweest zich opeens geroepen voelde om het morele geweten van VI te acteren), nodig dan in ieder geval mensen uit die het volk aanspreken. Die een zeker positief gevoel bij de kijker kweken. De sympathie van het volk hebben. Die de kijkers bekwaam kunnen overtuigen van hun standpunten, hun argumenten. Met een brood-voetballer als Boussatta kom je er dan echt niet. En waarom Harlequin als spreekstal-meester van politiek-correct Nederland? Mijn inziens had Genee en de redactie er beter aan gedaan om iemand uit de voetballerij uit te nodigen met enig statuur.

 

En bij mij komt dan vrijwel direct de persoon van Ruud Gullit in gedachten. Een persoon met meer charisma, statuur en persoonlijkheid is er bijna niet te vinden in het Nederlandse voetbal-landschap. Ook zeer welbespraakt, behoorlijk geëngageerd en in bezit van een dosis natuurlijk charisma (ja, daar is dat vermaledijde woord weer) waar je u tegen zegt. En echt iemand waar vrijwel iedereen dingen van aanneemt. Of ze nu, blank, zwart, bruin, geel of paars met gouden stippen als huidskleur hebben. En een extra voordeel (binnen het format van zo’n uitzending in ieder geval) aan de voormalige voetbal-vedette: hij is het product van twee werelden. Als zoon van een Hollandse moeder en Surinaamse vader kan hij zeker het gevoel van racisme duiden. In meerdere opzichten (want soms is ook het geval: voor de Surinamers te wit, en voor de Hollanders te zwart). Kijk, met zo’n gesprekspartner aan tafel naast, dan toch, een Natasha Harlequin had zo’n discussie veel meer gewicht in de schaal gelegd. Hij had bij deelname enorm veel sympathie en begrip kunnen creëren. En gezien het feit dat hij en van der Gijp oude vrienden zijn had er misschien ook nog gelachen kunnen worden! Toch ook niet geheel onbelangrijk, een moment van verlichting in een uitzending met zo’n zwaar beladen hoofdthema. 

             

En Harlequin’s aanwezigheid in deze bijzondere VI-aflevering valt waarschijnlijk te verklaren omwille van het feit dat ‘Hilversum’ haar blijkbaar opeens heeft ontdekt. Mocht ze in het begin haar meningen en standpunten verkondigen in het mislukte babbel-programma Ladies Night op het door Linda de Mol bestierde en nauwelijks bekeken Net 5, vervolgens was ze één van de vaste presentatoren en gespreksleiders in het eveneens mislukte opinie-programma Dit Vindt Nederland! En de dame is blijkbaar vanaf dat moment dermate gretig om te pas en te onpas met haar hoofd op televisie te verschijnen dat ze elke kans daarvoor aangrijpt zonder echt noemenswaardige kwaliteiten voor dit medium. Zo belust op (televisie-)aandacht is ze dus blijkbaar inmiddels. En omdat ze nu schijnbaar helemaal is ingelijfd in de Talpa-stal van broer (John dus) en zus de Mol kan ze ons ongelimiteerd blijven vermoeien met haar aanwezigheid.

 

Terug naar het voetbal dan. De voetballers van het huidige nationale team mogen zeer geëngageerd zijn als het gaat om het racisme-debat, op andere gebieden is het hebben van principes blijkbaar opeens niet zo belangrijk meer. Want zo gauw hun vette salaris in het geding komt, verpakt in een stroperige laag van zogenaamde nationale voetbal-trots, dan geven de heren voetbalmiljonairs niet of nauwelijks thuis. En dat geldt overigens niet alleen altijd voor voetballers. Ook in andere takken van sport kom je die houding tegen. En zelfs niet alleen bij de sporters. Ook bij de vertegenwoordigende organisaties. Wanneer er bijvoorbeeld ook sociaal-maatschappelijke zaken spelen die ook nog eens politiek beladen kunnen zijn (politiek in de ruimste zin van het woord) dan wordt er nogal eens een andere kant op gekeken. Wordt het doodgezwegen, genegeerd. Is het een opeens een ver-van-het-bed gevoel waar “ we nu eenmaal toch niet genoeg van weten om een oordeel te vellen “. Zo gemakkelijk, zo’n houding. En daar zijn legio voorbeelden van. En die betreffen dus, zoals ik al schreef, niet alleen de voetbalsport. En dat had ik hier in deze column allemaal willen benoemen maar daar is simpelweg nu geen ruimte meer voor!

 

Hierover dus meer, veel meer, in mijn volgende column. Tot de volgende keer!  

Peets (Eredi)Visie 20-03-2021:

De Corona-problematiek heeft het sportverenigingen vrijwel onmogelijk gemaakt om nog normaal hun stiel uit te oefenen. Dat wil zeggen, om dus competitie te spelen. Behalve de bvo’s dan. Maar goed, het waarom daarvan kun je je zeker kritisch afvragen maar laat ik dat nu niet doen.

 

Nee, ik wil vooral benadrukken dat ondanks het gebrek aan competitiesport het verschillende media toch lukt om op een positieve manier de liefhebbers geïnformeerd te houden. Met name ook op lokaal en regionaal gebied wordt hier veel energie in gestoken. Soms is dat best moeilijk want hoe minder er bij de verschillende sportclubs gebeurt, hoe kariger de informatiestroom wordt. Des te meer bewonderenswaardig dat men hier op een leuke, creatieve en animerende manier toch nog wat van weet te maken.

 

Als het gaat om sport op de radio bijvoorbeeld, zitten hier best nog wat haken en ogen aan. Niet alleen vallen er vanzelfsprekend die momenten weg die zijn gevuld met de live-verslagen van de sportwedstrijden betreffende de reguliere competities. Ook bijvoorbeeld de manier waarop de makers met elkaar moeten omgaan, binnen een soms niet al te grote studioruimte in de huidige 1,5 meter samenleving, vereist creativiteit. En welke kritische noot je ook kunt loslaten op de haalbaarheid en het nut van de 1,5 meter regel, men zal er toch mee moeten werken binnen de marges van de regelgeving.

 

En dat lukt Sport op Voorne-Putten, te horen bij Linq FM, uitstekend! Met een zeer enthousiast team bestaande uit Marcel van den Nieuwendijk, Jack Holten, Joris Hendriks, Patrick Buys, Cor Buys en sinds enige tijd ook met Marcello Stewart erbij weet men steeds opnieuw prachtige uitzendingen te maken. In het verleden deed ‘your’s truly’ ook nog mee. Met gasten in de studio werden en worden mooie gesprekken gevoerd en dat weer gelardeerd met goeie en vaak ook verrassende muziek.

 

Ten tijde van het hoogtepunt van de eerste C….periode mocht men geen gasten in de studio ontvangen aangezien met de 1,5 meter afstand-regel simpelweg geen ruimte genoeg was in de mooie maar wat compacte uitzend-ruimte. Om toch interviews af te nemen moest men alternatieven bedenken. En, uiteindelijk heel simpel, dan deed je dat telefonisch! Minder gezellig misschien en de dynamiek van het directe oog in oogcontact vereiste een omslag in je houding van hoe het gesprek gaande te houden maar dat bleek slechts een kwestie van aanpassen. En zo kon SOVP gewoon min of meer op dezelfde voet verder gaan. Al werd de opwinding en spanning van de nu te missen live-wedstrijdverslagen wel gemist natuurlijk, door het aanstekelijk enthousiasme van de makers bleven de luisteraars geboeid en aan hun radio’s gekluisterd.

 

Hoe lang deze C……toestand gaat duren weet niemand maar laten we hopen dat SOVP nog lang mag doorgaan. En dat beleidsbepalers in de verschillende gemeenten blijven inzien dat sport belangrijk is voor geest en lichaam. En goed voor de gemeenschapszin. Dat sport plezier brengt. Goed is voor het sociale leven. En dat zij, burgemeesters en wethouders, ook doordrongen blijven van het feit dat regionale en lokale omroepen en hun programma’s een belangrijke rol hierin vervullen. En dat kunnen blijven doen. Als bindmiddel en informatieverschaffing tussen en naar de mensen toe. Dat ze ondanks de economische malaise die ontegenzeggelijk is ontstaan door deze crisis hun steun, hoe moeilijk en zwaar soms ook, blijven verlenen aan de sportbeleving in de gemeenschap. Beleving in actieve dan wel passieve vorm. In stad en dorp. In al z’n facetten. Steun, in welke vorm dan ook. Laat de regionale en lokale sport niet in de steek! En besef alstublieft, gemeentebesturen, dat regionale en lokale t.v en radio-zenders, omroepen zo je wilt, groot of wat kleiner van opzet, een onmisbare schakel hierbij vormen! Dat SOVP op Linq Fm, maar ook al sinds jaar en dag op Facebook, Twitter en via www.sportopvoorneputten.nl, dus nog maar lang door mag en zal gaan!  

De Corona-problematiek heeft het sportverenigingen vrijwel onmogelijk gemaakt om nog normaal hun stiel uit te oefenen. Dat wil zeggen, om dus competitie te spelen. Behalve de bvo’s dan. Maar goed, het waarom daarvan kun je je zeker kritisch afvragen maar laat ik dat nu niet doen.

 

Nee, ik wil vooral benadrukken dat ondanks het gebrek aan competitiesport het verschillende media toch lukt om op een positieve manier de liefhebbers geïnformeerd te houden. Met name ook op lokaal en regionaal gebied wordt hier veel energie in gestoken. Soms is dat best moeilijk want hoe minder er bij de verschillende sportclubs gebeurt, hoe kariger de informatiestroom wordt. Des te meer bewonderenswaardig dat men hier op een leuke, creatieve en animerende manier toch nog wat van weet te maken.

 

Als het gaat om sport op de radio bijvoorbeeld, zitten hier best nog wat haken en ogen aan. Niet alleen vallen er vanzelfsprekend die momenten weg die zijn gevuld met de live-verslagen van de sportwedstrijden betreffende de reguliere competities. Ook bijvoorbeeld de manier waarop de makers met elkaar moeten omgaan, binnen een soms niet al te grote studioruimte in de huidige 1,5 meter samenleving, vereist creativiteit. En welke kritische noot je ook kunt loslaten op de haalbaarheid en het nut van de 1,5 meter regel, men zal er toch mee moeten werken binnen de marges van de regelgeving.

 

En dat lukt Sport op Voorne-Putten, te horen bij Linq FM, uitstekend! Met een zeer enthousiast team bestaande uit Marcel van den Nieuwendijk, Jack Holten, Joris Hendriks, Patrick Buys, Cor Buys en sinds enige tijd ook met Marcello Stewart erbij weet men steeds opnieuw prachtige uitzendingen te maken. In het verleden deed ‘your’s truly’ ook nog mee. Met gasten in de studio werden en worden mooie gesprekken gevoerd en dat weer gelardeerd met goeie en vaak ook verrassende muziek.

 

Ten tijde van het hoogtepunt van de eerste C….periode mocht men geen gasten in de studio ontvangen aangezien met de 1,5 meter afstand-regel simpelweg geen ruimte genoeg was in de mooie maar wat compacte uitzend-ruimte. Om toch interviews af te nemen moest men alternatieven bedenken. En, uiteindelijk heel simpel, dan deed je dat telefonisch! Minder gezellig misschien en de dynamiek van het directe oog in oogcontact vereiste een omslag in je houding van hoe het gesprek gaande te houden maar dat bleek slechts een kwestie van aanpassen. En zo kon SOVP gewoon min of meer op dezelfde voet verder gaan. Al werd de opwinding en spanning van de nu te missen live-wedstrijdverslagen wel gemist natuurlijk, door het aanstekelijk enthousiasme van de makers bleven de luisteraars geboeid en aan hun radio’s gekluisterd.

 

Hoe lang deze C……toestand gaat duren weet niemand maar laten we hopen dat SOVP nog lang mag doorgaan. En dat beleidsbepalers in de verschillende gemeenten blijven inzien dat sport belangrijk is voor geest en lichaam. En goed voor de gemeenschapszin. Dat sport plezier brengt. Goed is voor het sociale leven. En dat zij, burgemeesters en wethouders, ook doordrongen blijven van het feit dat regionale en lokale omroepen en hun programma’s een belangrijke rol hierin vervullen. En dat kunnen blijven doen. Als bindmiddel en informatieverschaffing tussen en naar de mensen toe. Dat ze ondanks de economische malaise die ontegenzeggelijk is ontstaan door deze crisis hun steun, hoe moeilijk en zwaar soms ook, blijven verlenen aan de sportbeleving in de gemeenschap. Beleving in actieve dan wel passieve vorm. In stad en dorp. In al z’n facetten. Steun, in welke vorm dan ook. Laat de regionale en lokale sport niet in de steek! En besef alstublieft, gemeentebesturen, dat regionale en lokale t.v en radio-zenders, omroepen zo je wilt, groot of wat kleiner van opzet, een onmisbare schakel hierbij vormen! Dat SOVP op Linq Fm, maar ook al sinds jaar en dag op Facebook, Twitter en via www.sportopvoorneputten.nl, dus nog maar lang door mag en zal gaan!